Wanneer je werknemer (of werkgever) bent en je bent ziek geworden, kom je verschillende artsen tegen. Vaak maakt dat niets uit, zeker niet als alle neuzen dezelfde kant op staan. Soms zijn er echter verschillende meningen over je ziekte, waardoor het van belang is dat je weet wie het meest te zeggen heeft.
In dit artikel bekijken we een aantal verschillende personen die een mening hebben over je ziekte: in eerste instantie jijzelf en je werkgever (of werknemer, wanneer je zelf werkgever bent). Daarnaast zijn er een aantal artsen: de bedrijfsarts, de arboarts, de UWV-arts, de huisarts en/of de medisch specialist. Ten slotte zal een jurist vaak een mening hierover hebben. Wie moet gevolgd worden?
Er zijn veel personen die zich een mening vormen over de ziekte van een werknemer. Vaak zijn er verschillen: denk aan een werknemer die meent dat hij ziek is, terwijl de werkgever van mening is dat hij helemaal niet ziek is. Denk aan de werknemer die naar zijn huisarts gaat die hem vertelt dat hij ziek is, terwijl de bedrijfsarts vindt dat hij juist niet ziek is.
Dat kan problematisch zijn, omdat de werkgever het loon van een werknemer die ziek is niet mag stopzetten. Dat mag echter in beginsel wél, wanneer de werknemer niet ziek is en toch geen arbeid verricht. De regel ‘geen arbeid, geen loon’ geldt dan (en vanaf 1 juli 2015 geldt een regel die uiteindelijk op hetzelfde neerkomt, met enkel een andere bewijslastverdeling).
Als werknemer weet je echter op een bepaald moment helemaal niet meer wat je moet doen: moet je je ziek houden, moet je je beter melden, moet je re-integreren, moet je ‘gewoon’ weer aan het werk? Daarom is het van belang om te bekijken wie leidend is in welke fase van een ziekteproces.
De werkgever en de werknemer staan regelmatig lijnrecht tegenover elkaar voor wat betreft de opvatting of de werknemer ziek is of niet. De werknemer vindt van wel, de werkgever vindt van niet.
Als je werkgever bent, is het van belang om je te realiseren dat hoewel je wellicht sterke vermoedens hebt dat een werknemer niet écht ziek is, jij geen arts bent. Jij kunt niet beslissen of iemand ziek is of niet, dat kan enkel een arts.
Van de andere kant: als werknemer mag je van je werkgever verwachten dat hij niet op eigen houtje concludeert dat je niet ziek bent, maar tevens moet je wel meewerken aan (schriftelijke) aanwijzingen van de werkgever die hem in staat stellen om te controleren of je ziek bent (en dus of je recht op loon hebt). Dat houdt onder meer in dat je je netjes volgens de procedure ziek meldt en dat je de arboarts of bedrijfsarts bezoekt als de werkgever dat vraagt.
Binnen enkele weken (en bij twijfel aan de ziekte vaak binnen enkele dagen) na de ziekmelding, zal de werkgever ervoor zorgen dat de werknemer bij een arts terecht kan. Bij grote bedrijven is het vaak een eigen bedrijfsarts, bij kleinere ondernemingen zal het meestal een arboarts zijn. Beiden voeren dezelfde taak uit.
De bedrijfsarts of arboarts zal een beeld vormen van de klachten van de werknemer, trekt daarover een conclusie en brengt een advies uit over hoe verder te gaan. Soms zal de conclusie zijn dat er sprake is van ziekte en dat re-integratie (uiteindelijk) zal moeten plaatsvinden. Soms zal de conclusie zijn dat er géén sprake is van ziekte, vaak terwijl er wél klachten bij de medewerker zijn. Er is dan bijvoorbeeld wél sprake van een arbeidsconflict dat moet worden opgelost.
Ben je het niet eens met het oordeel van de bedrijfsarts of de arboarts, dan kun je een ‘second opinion’ aanvragen bij het UWV. De kosten daarvoor zijn € 100,- voor werknemers en € 400,- voor werkgevers. De UWV-arts bekijkt dan nogmaals of er sprake is van ziekte en geeft daarover zijn oordeel.
Heeft de werkgever de ziekmelding niet geaccepteerd omdat hij meent dat er geen sprake is van ziekte, dan zal hij vaak het loon stopzetten. Wil je als werknemer dan toch nog het loon kunnen vorderen (via een loonvordering), dan is een deskundigenoordeel van een UWV-arts verplicht.
Het oordeel van de UWV-arts wordt meestal gevolgd in een dergelijke situatie, al hoeft dat zeker niet altijd zo te zijn. Het is verstandig om een jurist te raadplegen in een specifieke situatie.
Wanneer er sprake is van ziekte, zul je je als werknemer vaak ook al hebben gemeld bij de huisarts. In een aantal gevallen heeft de huisarts de werknemer ook doorgestuurd naar een medisch specialist of een andere hulpverlener. Denk daarbij aan een psycholoog, psychiater, kno-arts, longarts et cetera.
De conclusies van huisarts en medisch specialist zijn altijd van belang voor het herstel van de werknemer. Echter, juridisch gezien, zijn ze meestal ondergeschikt aan de conclusie van de UWV-arts. Toch kunnen gespreksverslagen of uittreksels uit je medisch dossier je zaak als werknemer versterken (en soms ook een oordeel van de UWV-arts van tafel halen).
Een goede jurist zal nooit een conclusie trekken over de vraag of er (medisch gezien) sprake is van ziekte en laat die conclusie over aan de arts. Een jurist kan echter wél aan de hand van de conclusie van een arts bekijken wat er precies aan de hand is én wat de juiste juridische stappen daarbij zijn.
Een oordeel van een bedrijfsarts, arboarts of UWV-arts dat inhoudt dat er sprake is van ziekte, zal meestal leiden tot het vorderen van loon (of bijvoorbeeld tot het vernietigen van ontslag). Echter, komt de arts tot het oordeel dat er geen sprake is van ziekte, dan wil dat niet zeggen dat er daarom geen sprake is van een plicht tot loondoorbetaling. Er moet enkel een andere weg worden ingeslagen.
Een goede jurist weet de juiste weg te kiezen om zodoende een zo gunstig mogelijke uitkomst voor jou als werknemer of als werkgever te bewerkstelligen, of het oordeel nu ‘ziek’, of ‘niet ziek’ is, maar hij bemoeit zich niet met dat oordeel inhoudelijk.
Iedereen heeft zijn rol in de procedures die rondom een ziekmelding spelen:
Zit je met een probleem rondom een ziekmelding, dan is het (zowel als werkgever als als werknemer) van belang om zo vroeg mogelijk in het proces juridische bijstand in te roepen. Zo kan er voor jou een zo goed mogelijke oplossing worden gecreëerd.
